ചെ​റു​ക​ഥ; ഏ​ർ​ക്കാ​ള

‘എ​ട്യേ​യ്’ അ​പ്പ​ന്റെ കോ​ളി​ങ് ബെ​ല്ലാ​ണ്. അ​ങ്ങാ​ടി​യി​ലെ കു​ടി​ശ്ശി​ക​പ്പി​രി​വും ക​ഴി​ഞ്ഞ് രാ​ത്രി അ​പ്പ​നെ​ത്തി​യാ​ൽ നീ​ട്ടി​യൊ​രു വി​ളി​യു​ണ്ട്. ‘എ​ട്യേ​യ്’ കേ​ൾ​ക്കാ​ൻ കാ​ത്തു​നി​ന്ന​തു​പോ​ലെ ഒ​രു മൊ​ന്ത വെ​ള്ള​വു​മാ​യി അ​മ്മ​യ​പ്പോ​ൾ മു​ൻ​വ​ശ​ത്തെ​ത്തും.

അ​തു​വാ​ങ്ങി വാ​യി​ലെ വെ​റ്റി​ല​മു​റു​ക്കാ​ൻ കു​ലു​ക്കി​യു​ഴി​ഞ്ഞ് നീ​ട്ടി​ത്തു​പ്പി, കാ​ലും മു​ഖ​വും ക​ഴു​കി നീ​ള​ൻ വ​രാ​ന്ത​യി​ലെ ചാ​രു​ക​സേ​ര​യി​ൽ നീ​ണ്ടു​നി​വ​ർ​ന്നു കി​ട​ന്ന് കാ​ർ​ഷി​ക വി​ള​ക​ളു​ടെ വി​ല​നി​ല​വാ​ര​വും അ​ന്ന​ത്തെ ക​ച്ച​വ​ട​ത്തി​ന്റെ ലാ​ഭ​ന​ഷ്ട​ങ്ങ​ളു​മൊ​ക്കെ അ​മ്മ​ക്ക് വി​വ​രി​ച്ചു​കൊ​ടു​ക്കും. ഉ​മ്മ​റ​പ്പ​ടി​യി​ലി​രു​ന്ന് അ​മ്മ ഒ​ര​ക്ഷ​രം​പോ​ലും വി​ടാ​തെ എ​ല്ലാം മൂ​ളി​ക്കേ​ൾ​ക്കും.

അ​താ​യി​രു​ന്നു പ​തി​വ്. അ​ന്ന് പ​ക്ഷേ അ​പ്പ​ന്റെ സം​സാ​രം തു​ട​ങ്ങി​യ​ത്: ‘വെ​ല്യോ​ൻ ഒ​റ​ങ്ങി​യോ​ടി?’

‘ഇ​ല്ല, അ​വ​ൻ പ​ഠി​ക്കു​വാ.’

‘അ​വ​നെ​യി​നി പ​ഠി​പ്പി​ക്ക​ണി​ല്ല, കൃ​ഷി​കാ​ര്യ​ങ്ങ​ൾ നോ​ക്കാ​നൊ​ള്ള പ​ഠി​പ്പൊ​ക്കെ ആ​യി; അ​തു​മ​തി. അ​വ​നേം​കൊ​ണ്ട് നാ​ളെ കാ​ള​ച്ച​ന്തേ​ല് ഒ​ന്നു​പോ​ണം; ഒ​രേ​ർ​കാ​ള മേ​ടി​ക്ക​ണം.’

‘അ​യ്യോ, നി​ങ്ങ​ളെ​ന്ത് പ്രാ​ന്താ മ​നു​ഷ്യാ ഈ ​പ​റ​യ​ണ​ത്. ഈ ​നാ​ട്ടീ​ത്ത​ന്നെ ഏ​റ്റ​വും കൂ​ടു​ത​ൽ മാ​ർ​ക്ക് മേ​ടി​ക്ക​ണ​ത് അ​വ​നാ. ആ ​കൊ​ച്ചി​ന്റെ പ​ഠി​പ്പ് ഇ​ല്ലാ​താ​ക്കാ​നാ​ണോ?’

‘അ​വ​നി​നി പ​ഠി​ച്ചി​ട്ട് എ​ന്നാ നേ​ടാ​നാ...’

‘എ​ന്റെ മ​നു​ഷ്യാ, കൊ​ച്ചി​ന്റെ വെ​ല്യ ആ​ശ​യാ പ​ഠി​ച്ച് ഒ​രു ഡോ​ക്ട​റാ​ക​ണോ​ന്ന്. അ​തി​നു​വേ​ണ്ടി ആ ​പാ​വം രാ​വും പ​ക​ലും ക​ഷ്ട​പ്പെ​ടു​വാ. അ​വ​നി​ത​റി​ഞ്ഞാ വെ​ല്ല ക​ടും​കൈ​യും ചെ​യ്തു​പോ​കു​മോ​ന്നാ എ​ന്റെ പേ​ടി.’

‘ഓ ​പി​ന്നെ, വ​ല്ലോ​ന്റേം ച​ലോം ചോ​രേം കൈ​യി​ട്ടു​വാ​രീ​ട്ടു​വേ​ണ്ടേ എ​ന്റെ കൊ​ച്ചി​ന് ജീ​വി​ക്കാ​ൻ. എ​ടീ ന​മു​ക്കൊ​ള്ള​ത് ഈ ​മ​ണ്ണ് ത​രും. മ​ന​സ്സ​റി​ഞ്ഞ് അ​തീ പ​ണി​യെ​ടു​ത്താ മ​തി. ഇ​ത്രേം അ​ന്ത​സ്സൊ​ള്ള പ​ണി വേ​റെ​യൊ​ണ്ടോ​ടി...’

‘ക​ഴി​ഞ്ഞ ഞാ​യ​റാ​ഴ്ചേം പ​ള്ളീ​വെ​ച്ച് ക​ണ്ട​പ്പോ മ​ദ​റ​മ്മ പ​റ​ഞ്ഞു; റാ​ങ്ക് കി​ട്ടാ​നൊ​ള്ള കൊ​ച്ചാ, അ​വ​ന്റെ പ​ഠി​ത്തം ഒ​ഴ​പ്പാ​തെ നോ​ക്ക​ണോ​ട്ടോ ന്ന്.’

‘​വീ​ടും കു​ടീം ഇ​ല്ലാ​ത്ത അ​വ​ർ​ക്ക​ങ്ങ​നെ പ​ല​തും പ​റ​യാ​ലോ, ഒ​രു കു​ടും​ബം ന​ട​ത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​ണ​ത് എ​ങ്ങ​നാ​ന്ന് ഇ​വ​ർ​ക്കു വെ​ല്ലോം മ​ന​സ്സി​ലാ​വോ. നീ ​പോ​യി അ​വ​നോ​ട് ബു​ക്കും പു​സ്ത​കോം അ​ട​ച്ചു​വെ​ച്ചി​ട്ട് കെ​ട​ന്നോ​ളാ​ൻ പ​റ. വെ​ളു​പ്പി​ന് ച​ന്തേ​ല് എ​ത്ത​ണം. ന​ല്ല പ​ണി​ക്കാ​ള​ക​ളെ നോ​ക്കി​യെ​ടു​ക്ക​ണ​ത് എ​ങ്ങ​നെ​യാ​ന്ന് അ​വ​നും പ​ഠി​ക്ക​ട്ടെ.’

അ​തും പ​റ​ഞ്ഞ് അ​പ്പ​ൻ അ​ക​ത്തു ക​യ​റി​പ്പോ​യി. അ​പ്പ​ൻ ക​ൽ​പി​ക്കു​ന്നു, ബാ​ക്കി​യു​ള്ള​വ​ർ അ​നു​സ​രി​ക്കു​ന്നു. ആ ​പ​തി​വി​ന് മാ​റ്റ​മൊ​ന്നു​മി​ല്ല.

കാ​ല​ത്തു​ത​ന്നെ ച​ന്ത​യി​ലെ​ത്തി. അ​പ്പ​ന്റെ മ​ന​സ്സി​നി​ണ​ങ്ങി​യ ഒ​രു ജോ​ഡി കാ​ള​ക​ളും കി​ട്ടി. നു​കം​െ​വ​ച്ച കാ​ള​യേ​പ്പോ​ലെ അ​പ്പ​ൻ തെ​ളി​ക്കു​ന്ന വ​ഴി​യേ ആ​ഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ൾ മ​രി​ച്ച താ​നും ന​ട​ന്നു. ക​ന്നു പൂ​ട്ടു​ന്ന​തും നി​ല​മൊ​രു​ക്കു​ന്ന​തു​മൊ​ക്കെ പ​ഠി​ച്ചെ​ടു​ക്കാ​ൻ അ​ധി​ക​കാ​ലം വേ​ണ്ടി​വ​ന്നി​ല്ല. ബാ​ല്യം​മു​ത​ൽ ക​ണ്ടു​വ​ള​ർ​ന്ന​ത് അ​താ​യി​രു​ന്ന​ല്ലോ.

അ​പ്ര​തീ​ക്ഷി​ത​മാ​യി​രു​ന്നു അ​പ്പ​ന്റെ വേ​ർ​പാ​ട്. അ​ത് മു​ൻ​കൂ​ട്ടി ക​ണ്ട​തു​പോ​ലെ മ​ണ്ണും കാ​ല​വും ക​ണ്ട​റി​ഞ്ഞ് കൃ​ഷി​യി​റ​ക്കാ​നു​ള്ള വൈ​ദ​ഗ്ധ്യം ത​നി​ക്ക് പ​ക​ർ​ന്നു​ത​ന്നി​രു​ന്നു. ക​ല​പ്പ​യും കൂ​ന്താ​ലി​യും ക​ണ്ണീ​രും പി​ന്നെ കു​ഞ്ഞേ​ലി​യും കൂ​ട്ടി​നെ​ത്തി​യ​പ്പോ​ൾ കാ​ച്ചി​യെ​ടു​ത്ത ഇ​രു​മ്പു​പോ​ലെ മൂ​ർ​ച്ച​യേ​റി​യ ക​ർ​ഷ​ക​നു​ണ്ടാ​യി. അ​പ്പ​ൻ പ​റ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ ഈ ​മ​ണ്ണ് എ​ല്ലാം ത​ന്നു. കൃ​ഷി​ക്കൊ​പ്പം ത​ങ്ങ​ളു​ടെ ദാ​മ്പ​ത്യ​വും ഫ​ല​ഭൂ​യി​ഷ്ഠ​മാ​യി. മ​ക്ക​ളൊ​ക്കെ പ​ഠി​ക്കാ​ൻ മി​ടു​ക്ക​രാ​ണ്.

‘അ​ച്ചാ​യോ, ഇ​തെ​ന്നാ ആ​ലോ​ചി​ച്ചോ​ണ്ട് ഇ​രി​ക്കു​വാ. നേ​രം എ​ത്ര​യാ​യീ​ന്ന് അ​റി​യോ. കു​റ​ച്ചെ​ങ്കി​ലും ഉ​റ​ങ്ങ​ണ്ടേ. എ​ത്ര​ദൂ​രം വ​ണ്ടി ഓ​ടി​ക്കാ​നു​ള്ള​താ. വെ​ളു​പ്പി​ന് എ​റ​ങ്ങി​യാ​ലേ സ​മ​യ​ത്തി​ന് അ​ങ്ങെ​ത്തു​ക​യു​ള്ളൂ. കൊ​ച്ച് ഡോ​ക്ട​റാ​യി​ട്ട് ഗ്രാ​ജ്വേ​റ്റ് ചെ​യ്യു​മ്പോ അ​പ്പ​നും അ​മ്മേം ഒ​പ്പ​മു​ണ്ടാ​വ​ണ​മെ​ന്ന് അ​വ​ർ​ക്ക് നി​ർ​ബ​ന്ധാ. വാ, ​വ​ന്ന് കെ​ട​ക്കാ​ൻ നോ​ക്ക്.’

അ​യാ​ൾ ഒ​ന്നും പ​റ​ഞ്ഞി​ല്ല. അ​പ്പ​ന്റെ ആ ​പ​ഴ​യ ചാ​രു​ക​സേ​ര​യി​ൽ​നി​ന്ന് എ​ഴു​ന്നേ​റ്റ​പ്പോ​ൾ ആ​രോ തേ​ങ്ങി​യ​തു​പോ​ലെ. ക​സേ​ര​യു​ടെ ഞ​ര​ക്ക​മാ​യി​രി​ക്കാം. ഏ​യ്; ശ​രി​ക്കും അ​പ്പ​ന്റെ ശ​ബ്ദം ത​ന്നെ!